Leven als een Surinamer!

Na 5 dagen, dan toch gezwicht voor een blog. Ook omdat ik anders 3 maanden lang al mijn zalige verhalen aan iedereen moet vertellen, en zo sowieso de meest belangrijke dingen vergeet.
Eerst een halfuur erover gedaan om die blog nog maar opgestart te krijgen. Het feit dat ik van mijn allerliefste, Nederlands huisgenootje geen Nederlandse blog mocht opstarten (overloperij enzo), hielp hier niet echt bij. Aangezien het internet hier niet optimaal is, en al de rest dus haperde, heeft ze zich er maar bij moeten neerleggen.. In your face Rianne!

Om te beginnen bij het begin: Zaterdagavond aangekomen op de luchthaven.. Totaal niet te vergelijken met Schiphol. Ik denk dat er maar 1 aankomstdeur was. Terwijl iedereen de vliegreis kotsbui was, moesten we ook nog aanschuiven voor een stempeltje.. Geloof mij, 5 minuten in Suriname en de mentaliteit was al helemaal duidelijk! Alles op het gemakske en vooral niet haasten.
Toen we eindelijk allemaal in het busje zaten op weg naar de huisjes, kregen we onmiddellijk te maken met de tropische regenbuien. Een paar seconden, langer duurt zoiets gelukkig niet. =)

's avonds laat in ons huisje aangekomen. BUMMER! Na de 2 luxe villa's van de anderen te hebben gezien, was dit dus even een shockske.. Het stonk, de keuken was klein, het stonk, de living was klein, maar vooral, het stonk! Een beetje teleurgesteld moesten we het muggennet nog ophangen. Lukte natuurlijk langs geen kanten. Tegen half 2 eindelijk in ons bed, en hopen dat het vanaf dan alleen maar beter ging.
(Gelukkige is Karma onze vriend, en komt er een ijskar in onze straat.)

De volgende ochtend moesten we vroeg onze fietsen gaan ophalen en bij het wakker worden, snapte ik al niet meer waarom ik zo teleurgesteld was. Het was zalig weer (De volle 30°C, jawel!), en ik zat in Paramaribo! Niks om over te zagen dus. (behalve dan de geur natuurlijk, maar voor alles zijn er oplossingen. Gelukkige maar. Lang leven Airwick!)
Om terug te komen op de fietsen.. Met 16 man fietsen gaan ophalen en dan een heel centrum doorfietsen waar het aangeraden is om links te rijden en auto's op 5 mm voorbij sjeezen, is niet echt ideaal. Maar alles went en dus ook dat. 4 Dagen later zijn we het verkeer helemaal gewoon en stelt geblinddoekt over de Leien wandelen totaal niks meer voor.

Ook is de claxon hier het meest gebruikte muziekinstrument. Voor alles wordt er geclaxoneerd: Als je voorrang krijgt, als je voorrang geeft, als je in de weg staat, maar vooral, als je een meisje bent. We krijgen vanalles te horen, en moeten ons bedwingen om niet constant in de lach te schieten (zoiets moedigt aan, niet goed. Wel goed voor ons vrouwelijk ego natuurlijk.)

Terwijl 3 van mijn roomies (Rianne, Robbin en Irida, nvdr) het in hun mooie kopje haalden om 66 km te gaan fietsen, om dan 2 uur op een strand te gaan liggen, besloten Charlotte en ik de volle 4 km te fietsen naar het centrum. Naar een overdekte markt op zoek naar groenten en fruit worden ook hier de mannen duidelijk verblind door onze schoonheid. Valt te snappen natuurlijk, maar toch, het begint toch al een beetje te ergeren. Na een vriendelijke weigering van het geven van mijn nummer (What'sApp bestaat hier duidelijk ook), mag ik wel altijd langskomen in zijn winkel.
Op de markt zelf zijn we bij een kraampje beland waar 3 oude vrouwtjes ons alles wilden laten proeven wat ze te bieden hadden. We zijn met iets raar naar huis gegaan, wat eigenlijk een beetje lijkt op en boon met daarin vruchtjes die iets weg hebben van schimmel rond een pit. Lekker is het wel. Voor de verse lychees zijn we helemaal gezwicht. Topper!

Waar wel wel van zijn geschrokken, zijn de prijzen in de supermarkt. Ook al is het grootste deel van de bevolking hier alles behalve rijk, toch liggen de prijzen niet zo veel lager dan in België. Gaan eten daarentegen is spotgoedkoop. Zonder moeite te moeten doen, vind je gemakkelijk zaken waar je voor €10 kan eten en drinken. Hetzelfde geldt voor café's. Flessen wijn kosten geld, op een terras een witte martini drinken kost 6 SRD. Delen door 4. Reken dus maar uit. Hetzelfde voor andere drank. Cola= 5 SRD, Rum-cola= 7,5. Tja.. Keuzes maken is dus niet altijd moeilijk. ;-)

De enige hel hier: MUGGEN!
En dan heb ik het niet over hier en daar een prikje, maar over rode bulten overal op mijn lijf. Ik ben de beten op 1 voet beginnen tellen en ben gestopt bij 15. Het been daarboven staat trouwens ook vol. Deet werkt dus duidelijk niet optimaal hier.
Buiten het feit dat het er niet uitziet, is vooral de jeuk niet te doen. Midden in de nacht wakker worden en bijna uw voeten openkrabben, is echt geen pretje. Vandaag ben ik iets tegen de jeuk gaan kopen, hopelijk verzacht dat een beetje. Maar ik kijk in ieder geval al terug uit naar de muggen in België en beloof plechtig om er nooit meer over te zagen.

Bijna vergeten, maar natuurlijk ben ik hier om mijn masterproef te volbrengen. Onze lokale mentor zijn we ondertussen ook al tegengekomen. Komt sympathiek over, maar mag allemaal nog wat sympathieker. Komt wel goed. De startpresentatie is gegeven en de eerste mails zijn verstuurd. We kunnen dus beginnen! =)

Op het feit dat ons huisje in het begin de totale teleurstelling was, ben ik heeeeeeeeelemaal teruggekomen! Op-en-top gezellig Surinaams huisje, de geur is zo goed als weg, de muggen helaas niet.
We hebben geen luxe-kot zoals de andere, maar ons terras is gewoon open en geen kooi, we hebben internet en we hebben warm water. Wat heeft een mens nog meer nodig?
Ahja! ZON! Hebben we ook.. 30°C wordt hier bij de locals beschreven als frisjes.


Zonnige groeten en denk eraan: Binnen 3 maanden begint het in België ook warmer te worden ;-)


Dorien!

(Ik beloof het de volgende keer korter te houden en foto's zijn te vinden op Facebook)

Ps. Auguststraat 61
Paramaribo, Suriname