TOPLANDJE!

De reden waarom ik zo hard heb getwijfeld of ik al dan niet een blog zou beginnen, is nu denk ik wel duidelijk geworden.. De eerste 2 maanden zijn achter de rug en hier komt blog nummertje 3.. Schaamtelijk, en daarom mijn oprechte excuses (vooral aan mijn oudjes dan :-) ).

Maand 2 is ondertussen ook al voorbij, en ik besefte niet dat tijd effectief zoooo enorm snel voorbij kon vliegen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er een beetje tegenop zie om het leventje hier binnen een maand volledig achter mij te laten en terug te keren naar België. Dit is misschien niet wat de mensen thuis van mij willen horen, maar het zal bij thuiskomt de eerste weken waarschijnlijk moeilijk zijn. Jullie kunnen dan langs de andere kant dan natuurlijk ook weer wel blij zijn, aangezien ik hier de tijd van mijn leven beleef!

Aangezien het dus van ergens begin maart geleden is, dat ik mij via deze weg nog heb laten horen, zal ik daar maar beginnen. Als eerste heb ik het nieuws gekregen om 7 maart, waarop ik al vanaf in België op aan het wachten was en wat ook onmiddellijk 1 van de grootste redenen is, waarom ik toch een heel klein beetje uitkijk om terug naar België te komen. Mijn petekindje is geboren! Ik weet nu al dat Mattéo mijn grootste schattenbolleke ooit gaat worden en ik kan niet wachten om dat klein ventje in mijn armen te houden en net niet dood te knuffelen.. (Ook hier nog maar eens mijn excuses aan de oudjes.. Maar wees gerust.. Jullie krijgen ook een knuffel!)

Iets waar ik deze periode ook enorm uitkeek, was de komst van Vincent. De cultuur, het leven, het hele land is hier zo extreem veel anders dan wat wij gewoon zijn in België en ik kan wel met verhalen en foto's afkomen binnenkort, maar eigenlijk is het iets wat je zelf moet hebben meegemaakt en ervaren om écht te weten waarover ik het heb. Niets zo zalig om dit allemaal met mijn broer te hebben kunnen delen! Aangezien meneer echter de behoefte had om zijn planning ongeveer elke 2 dagen aan te passen en ik dat mij niet kon permitteren, hebben we minder samen kunnen doen dan oorspronkelijk de bedoeling was..
Wat we wél samen hebben gedaan en echt ongelooflijk awesome was, was de kabelbaan.. Een parcour van 9 deathrides achter elkaar waarvan 1 over de Surinamerivier. ZA-LIG! Door deze natuur heen zweven is echt een geweldig gevoel!

Daarnaast was de aankomst van Vincent ook de perfecte timing. 2 dagen later was het Holi-Phagwa. Het Hindoestaanse nieuwjaar, waarbij al het mooie en het goede wordt gevierd. Voor ons Westerlingen vertaald naar: iedereen loopt met verfpoeder rond en iedereen wordt bekogeld. 1 groot kleurrijk festival, waarbij iedereen op het einde van de dag er niet meer uitzag.. En helaas de volgende 2 dagen ook niet.. Zweet en verfpoeder.. Geen topcombo.. Zelfs douchegel is er niet op voorbereid.. Rianne heeft vandaag (1 maand later) nog steeds een roos aandenken in haar haar..
De avond ervoor was het Holika. Oudjaar dus ongeveer. Hierbij wordt een gigantisch vuur gestookt, waarbij al het kwade wordt verbrand.. We waren via via op een adresje uitgekomen buiten de stad, waar een groot feest was. Met heel de groep zijn we hier naartoe gegaan, waar we de enige toeristen bleken te zijn. In het begin een beetje onhandig, aangezien we niet zeker waren of de mensen het wel op prijs stelden dat wij als buitenstaander op 'hun' feest aanwezig waren. Al snel bleek dat zij het helemaal niet bekeken als 'hun' feest en ook hier werd de enorme gastvrijheid van het land nog maar eens duidelijk. België kan er gerust een lesje van leren! :-)
Al de mensen daar vertelden ons wat er ging gebeuren en wat de bedoeling ervan was. Na de verbranding van een houtstapeltje van ongeveer 7m hoog, was het tijd voor het feestmaal. Allemaal gratis en ook hier mochten we gewoon mee aanschuiven, waarbij de ervaring enkel groter werd. We zaten allemaal aan lange tafels naast elkaar, kregen een bord, een beker, en toen was het roti-tijd. Om beurte kwamen ze met een grote pot langs en werd er een gigantische portie opgeschept. Heeeerlijk!

De maand daarop is vooral voorbij gegaan door een beetje voor school te werken, te geniet van het land en door salsa te dansen. Elke week met een deel van de groep salsalessen volgen.. Top voor het groepsgevoel.. Iets minder top voor mijn ego, aangezien het nu nog maar eens is gebleken dat er absoluut geen greintje ritme in mijn lijf terug te vinden is.. Helaas.. De lachbuien daarentegen zijn in overvloed aanwezig!

Vorig weekend hebben we dan EIN-DE-LIJK toch ons eerste échte tripje gemaakt.. Het moest er toch echt is van komen! Met z'n 20, waarvan 12 van 'ons', hebben we een bezoekje gebracht aan het oerwoud, waar het hoofddoel het topje van de Voltzberg was. HEMEL. HEMEL. HEMEL. HEMEL. HEMEL.
Om daar te geraken moesten we eerst 4 uur op de bus zitten, waarvan 3 uur op een zandweg, waarbij een putloos stukje van 5m een uitzondering was. Fijn voor 10 minuten.. De daaropvolgende 170 minuten waren iets minder fijn. Het boottochtje van opnieuw 3 uur dat daarop volgde, klonk op dat moment als muziek in mijn oren. En muziek was het godverdekke!!
Tussen de natuur, met de zon op ons. Ik wist direct dat we een zalige 4 dagen tegemoet gingen!
Toen we uiteindelijk 's avond waren aangekomen, bleek onze slaaphut met hangmatten vlak naast die zalige rivier te liggen.. 4 dagen wakker worden met een zicht dat je je niet kan inbeelden. Het ochtendritueel bestond dan ook uit me-time met koffie en staren.. Vooral gewoon staren.. En genieten. Na 2 maanden had ik eindelijk een beetje rust gevonden. :-) (Mijn roomies zijn fantastisch maar 2 maanden, waarbij ik amper écht alleen ben geweest, weegt soms een beetje door.. Dit kwam dus echt even als een godsgeschek.)

Dag 2 was de zwaarste, maar ook degene waarvoor we het allemaal deden! Om te beginnen een wandeling van 3u door het oerwoud richting Voltzberg. We hadden ondertussen al vernomen dat de klim een klein helletje ging zijn, maar dat het het helemaal waart was. De wandeling door de bosjes was gelukkig volledig in de schaduw, maar door de temperatuur en de hoge vochtigheid stonden we na een kleine 10 minuten allemaal nat in het zweet. Njammie! De wandeling op zich was gelukkig niet echt vermoeiend en over het algemeen vrij vlak, maar bij elke helling van ocharme 5 minuten die we deden en ik bekaf bovenkwam, vroeg ik mij af hoe ik in godsnaam die berg van 200m op moest geraken. (we wisten al dat hij vrij stijl ging zijn). Na verschillende uitleggen van ons gidsje op de wandeling, weten we ondertussen ook hoe de paracetamolliaan eruit ziet, welke wortel we moeten opensnijden als we worden gebeten door een slang en door welke liaan we 7 dagen kunnen trippen.. Ideaal! (nee, mama, niet dat laatste :) )
En toen: Voltzberg! We hebben iets voor we daar waren aangekomen op een rots al kunnen aanschouwen wat ons te wachten stond, en geloof mij.. Stijl is zwak uitgedrukt. Het was eigenlijk een soort kogel die boven de bomen uitstak. TOP! Ik zag er even toch een beetje tegenop..
Bij het beklimmen zelf was echt doodgaan. Padjes kennen ze niet en het was dus gewoon langs de rots omhoog klimmen.. Soms op handen en voeten, soms achterwaarts, soms zoals een normaal persoon het zou doen en helemaal op het einde zelfs 20m gelopen.. Wonder boven wonder.. Het lopen ging het vlotst.. En zoiets komt madam dan natuurlijk weer pas de laatste 20m te weten. Feest.
Toen ik na ongeveer een halfuurtje klimmen op de top stond, was het het allemaal meer dan waart. HEMEL! 360° zicht over niets anders dan groen. Nergens was er iets op te merken van beschaving. Alles was op z'n best. Ik had er zonder enige moeite een hele dag kunnen zitten staren.. Gewoon genieten..
Het naar beneden gaan was ook niet vanzelfsprekend. Hij was echt stijl. Je kon je nergens aan vasthouden en als je naar voor viel, was het vrij simpel en waren er 2 mogelijkheden: ofwel had je geluk en viel je in een struik met cactussen, ofwel had je iets minder geluk en viel je vlotjes de volle 200m naar beneden. Niet vallen was dus de boodschap. ;-)
Dan opnieuw terug wandelen en daar aangekomen een zwemmeke placeren in ons eigen zwembad in de rivier tussen de rotsen.

Dag 3 was de dag van de Raleighvallen.. Een dik halfuur wandelen naar een samenkomst van watervalletjes en ik begon er al tegenop te zien om terug te moeten gaan naar de stad.
Helaas was het de dag daarop al zover. Het boottochtje was alweer zalig, maar in de busrit daarna had ik geen zin. Doordat het donker begon te worden en het ook nog eens begon te regen hebben we ook nog eens een uur langer op de bus gezeten dan gepland.

Aangezien we hier nog maar minder dan een maand te gaan hebben, is het momenteel alles op alles zetten wat school betreft. Begin mei moet er iets voorgesteld worden, en zo ver zijn we nog helemaal niet. Maar het komt goed. Positief denken. :-)
Daarbij komt ook nog dat het regenseizoen bijna gaat beginnen.. Momenteel hebben we al een paar dagen behoorlijk wat regen gehad, maar dat kan ook met de maan te maken hebben. Volle maan betekent regen. Zo simpel is het.. Ik vraag me ook al af hoe ik mijn eerste terrasjes in België ga ervaren.. Door de wind is het hier af en toe frisjes 's avonds.. Het is hier nu half 7 's avonds en de computerweerman zegt dat het 30°C is.. Een kleine leugen als je het mij vraagt, maar onder de 25 zullen we ook zeker niet zitten..

Aangezien er bijna 2 maanden zaten tussen het vorige blogje en dit, ga ik er al maar vanuit dat dit ook hoogstwaarschijnlijk het laatste berichtje zal zijn. Mirakels bestaan en misschien komt er tussendoor toch nog iets uit, maar ik beloof niets. Bij deze is iedereen voorbereid.. :)

Ciaokes byekes en groeten uit het ietwat 'frisse' Suriname!!

Dorien